دکتور فرامرز تمنا

گُل به خود: طالب ۲ - مخالفین صفر

این دو سه روز دو موضوع جدید و درخور بحث در رسانه‌ها دیده می‌شود. اولی تماس احمد مسعود با حمدالله محب است و دیگری ایجاد تشکل سیاسی جدید با حضور چهره‌های سیاسی جمهوریت. از دید من هر دوی این رویدادها بیش و پیش‌از هر چیزی در نهایت به نفع روایت امارت تمام خواهد شد.

در خصوص سیاست‌ورز جوان احمد مسعود و جبهه مقاومت به‌صورت کل، و تماس اخیر او با سیاستمدارِ از میدان گریخته‌ای چون حمدالله محب به طور خاص، زیاد می‌توان نوشت. از دید من «مسعود» تنها یک نام نیست، بلکه یک فرهنگ و یک مفهوم سترگ است. احمد جوان برای حمل این معنویت باید پختگی و درایت بیشتری داشته باشد. صرف فرزند بودن، این سزاواری را برای وی نمی‌آفریند. ازو انتظار می‌رود خردمندانه و دوراندیشانه‌تر و با اعتنا به جایگاه ویرانگران جمهوریت در افکار عمومی، کنشگری کند.

کارنامهٔ محب و دوتابعیته‌هایی همانند او که قدرت داشتند و جمهوریت و کشور را غارت کردند، و در آخر هم در یک بازی منحط قومی، هماهنگ‌شده نظام را به طالبان تقدیم کردند، بر هر افغان ملی و واقع‌بین مبرهن است. اینان به حدی منفورند که اگر از مردم افغانستان بخواهیم از میان طالب و دوتابعیته‌های ویرانگر یکی را برگزینند، بدون شک اگر تحت فشار نباشند، طالب را ترجیح خواهند داد‌. چراکه از دید عموم این فعلا به «ریش» کار دارد و آن ‌به «ریشه‌». این به‌هیچ صورت به معنای برائت طالب نیست. بلکه به معنای فهم تفاوت بین اینهاست.

من بارها گفته‌ام ظلمی را که تعدادی از دو تابعیته‌ها به افغانستان کرده‌اند، به مراتب بدتر و ماندگارتر از ظلم طالب و داعش بوده است:
مرگ مشروعیت و دموکراسی، ساختارمند کردن و رسمی‌سازی تعصب قومی، نفی ظرفیت‌های بومی، نهادینه‌سازی فساد اداری-مالی، تقلیل انکشاف ملی به مسایل سطحی، رفیق‌سالاری و تیم‌گرایی، غارت سرمایه‌های ملی و تاراج کمک‌های بین‌المللی، عدم بهره‌مندی از تجربه و تخصص، تمکین به استخبارات خارجی، ناآگاهی از فرهنگ ملی-اسلامی، عدم شناخت افغانستان و نیازهای مردم آن و ده‌ها آفت دیگر تنها بخش کوچکی از ظلم تعدادی از دوتابعیته‌ها‌ به افغانستان و مردم ما بوده‌است. تاثیر اندوهبار هیچ‌یک از این موارد تا دهه‌ها از افغانستان و از میان مردم ما گم‌شدنی نیست.
احمد مسعود نباید با مردگان سیاسی و خائنان به کشور و مردم بیامیزد.

موضوع دوم، ایجاد یک تشکل سیاسی جدید با محوریت حنیف اتمر و معصوم استانکزی است. تاریخ گواه است که هیأت رهبری و بیش از ۹۸٪ از اعضای این حرکت، جمهوری و دستاوردهای ۲۰ ساله افغانستان را چگونه به خاک یکسان کردند و در آخر هم بزدلانه با میلیون‌ها دالر از کشور گریختند. همین‌ افراد حال وقیحانه می‌خواهند دولتی را که خود سبب ویرانی‌اش شدند، از طالبان پس بستانند. چهارکلاه‌هایی که خود بخش بزرگی از مشکل بودند، هیچگاه نمی‌توانند بخشی از راه حل باشند.
از پیوستن برخی از دوستان اهل خرد به این حرکت متحیرم. من تردیدی ندارم که هیات رهبری و تعداد زیادی از اعضای این حرکت حامی و زمینه‌ساز بازگشت امارت بودند و به عبارتی از نظر فکری و مسائل کلان، همسو با طالبان و حامی آنانند.

https://www.tg-me.com/us/دکتور فرامرز تمنا/com.FaramarzTamanna

Telegram

دکتور فرامرز تمنا

استاد دانشگاه، پژوهشگر سیاست خارجی و‌ روابط بین الملل، کابل.

www.tg-me.com/us/دکتور فرامرز تمنا/com.FaramarzTamanna/201

463 viewsOct 16, 2022 at 22:10

گُل به خود: طالب ۲ - مخالفین صفر

این دو سه روز دو موضوع جدید و درخور بحث در رسانه‌ها دیده می‌شود. اولی تماس احمد مسعود با حمدالله محب است و دیگری ایجاد تشکل سیاسی جدید با حضور چهره‌های سیاسی جمهوریت. از دید من هر دوی این رویدادها بیش و پیش‌از هر چیزی در نهایت به نفع روایت امارت تمام خواهد شد.

در خصوص سیاست‌ورز جوان احمد مسعود و جبهه مقاومت به‌صورت کل، و تماس اخیر او با سیاستمدارِ از میدان گریخته‌ای چون حمدالله محب به طور خاص، زیاد می‌توان نوشت. از دید من «مسعود» تنها یک نام نیست، بلکه یک فرهنگ و یک مفهوم سترگ است. احمد جوان برای حمل این معنویت باید پختگی و درایت بیشتری داشته باشد. صرف فرزند بودن، این سزاواری را برای وی نمی‌آفریند. ازو انتظار می‌رود خردمندانه و دوراندیشانه‌تر و با اعتنا به جایگاه ویرانگران جمهوریت در افکار عمومی، کنشگری کند.

کارنامهٔ محب و دوتابعیته‌هایی همانند او که قدرت داشتند و جمهوریت و کشور را غارت کردند، و در آخر هم در یک بازی منحط قومی، هماهنگ‌شده نظام را به طالبان تقدیم کردند، بر هر افغان ملی و واقع‌بین مبرهن است. اینان به حدی منفورند که اگر از مردم افغانستان بخواهیم از میان طالب و دوتابعیته‌های ویرانگر یکی را برگزینند، بدون شک اگر تحت فشار نباشند، طالب را ترجیح خواهند داد‌. چراکه از دید عموم این فعلا به «ریش» کار دارد و آن ‌به «ریشه‌». این به‌هیچ صورت به معنای برائت طالب نیست. بلکه به معنای فهم تفاوت بین اینهاست.

من بارها گفته‌ام ظلمی را که تعدادی از دو تابعیته‌ها به افغانستان کرده‌اند، به مراتب بدتر و ماندگارتر از ظلم طالب و داعش بوده است:
مرگ مشروعیت و دموکراسی، ساختارمند کردن و رسمی‌سازی تعصب قومی، نفی ظرفیت‌های بومی، نهادینه‌سازی فساد اداری-مالی، تقلیل انکشاف ملی به مسایل سطحی، رفیق‌سالاری و تیم‌گرایی، غارت سرمایه‌های ملی و تاراج کمک‌های بین‌المللی، عدم بهره‌مندی از تجربه و تخصص، تمکین به استخبارات خارجی، ناآگاهی از فرهنگ ملی-اسلامی، عدم شناخت افغانستان و نیازهای مردم آن و ده‌ها آفت دیگر تنها بخش کوچکی از ظلم تعدادی از دوتابعیته‌ها‌ به افغانستان و مردم ما بوده‌است. تاثیر اندوهبار هیچ‌یک از این موارد تا دهه‌ها از افغانستان و از میان مردم ما گم‌شدنی نیست.
احمد مسعود نباید با مردگان سیاسی و خائنان به کشور و مردم بیامیزد.

موضوع دوم، ایجاد یک تشکل سیاسی جدید با محوریت حنیف اتمر و معصوم استانکزی است. تاریخ گواه است که هیأت رهبری و بیش از ۹۸٪ از اعضای این حرکت، جمهوری و دستاوردهای ۲۰ ساله افغانستان را چگونه به خاک یکسان کردند و در آخر هم بزدلانه با میلیون‌ها دالر از کشور گریختند. همین‌ افراد حال وقیحانه می‌خواهند دولتی را که خود سبب ویرانی‌اش شدند، از طالبان پس بستانند. چهارکلاه‌هایی که خود بخش بزرگی از مشکل بودند، هیچگاه نمی‌توانند بخشی از راه حل باشند.
از پیوستن برخی از دوستان اهل خرد به این حرکت متحیرم. من تردیدی ندارم که هیات رهبری و تعداد زیادی از اعضای این حرکت حامی و زمینه‌ساز بازگشت امارت بودند و به عبارتی از نظر فکری و مسائل کلان، همسو با طالبان و حامی آنانند.

https://www.tg-me.com/us/دکتور فرامرز تمنا/com.FaramarzTamanna

BY دکتور فرامرز تمنا